Ritje naar Roffa

Door oprichter Chantal Inen

Als dochter van voormalig autoboeren groeide ik op tussen auto’s, scooters, motoren en skelters. De wereld op wielen. Op mijn 16e kocht ik een scooter, die staat bij mijn ouders in de garage en mag - terecht - Amsterdam niet meer in door de uitstoot. Een ritje is verworden tot een guilty pleasure. Maar als we de klimaatdoelen willen halen, moet deze mobiliteitsbranche drastisch veranderen. En volgens mij is dat zeker mogelijk. Om binnen de traditionele industrie deze omkering samen te maken.

Zelf leef ik - binnen onze huidige standaard - zo duurzaam mogelijk. Ik koop duurzame producten als het 2e-hands niet te vinden is, scheid afval en reis binnen Europa alleen met de trein (tips: Barcelona, Monaco, Parijs). In Nederland reis ik met OV en sinds Corona ook met Greenwheels. Qua eten ben ik van vegetariër naar vegan aan het gaan.  

Wat een stap elke keer… Het herzien van ons luxe-gedrag voelt als een rouwproces. Afkicken. Maar om het leuk en leefbaar te houden op deze aardbol, zijn deze radicale stappen nodig. En we stemmen met onze portemonnee: welk bedrijf steun ik nog langer door mijn aankoop, en welke niet? Met alleen mopperen komen we er niet.

Een boel praktische overwegingen, ik vind het een hele puzzel. Bijvoorbeeld de vraag, ga ik mijn scooter verkopen? Dan gaat iemand anders er mee rijden en is er weer meer uitstoot. Kan ik nog langer af en toe in deze vervuilende Mustang rijden? En draagt dit nou echt bij aan mijn levensgeluk, zo’n ritje, of zou het makkelijk zijn om het te laten? Ik denk van wel. Graag ga ik binnenkort met wat mensen in gesprek over deze broodnodige transformatie van onze luxe manier van leven naar een duurzame samenleving. En hoe te beginnen… Zowel in je persoonlijke leven als op grotere schaal. Geïnteresseerd? Dan lees ik graag je pm via linkedin (Chantal Inen).